dodekafonix,
I tu mała prośba (weźmiesz pod uwagę lub nie). Spuścizna Szostakowicza jest... "dość mizerna", tylko na użytek Twojego pisania na forach, lub prywatnych wypowiedzi. You know what I mean ? Tak naprawdę weszła ona do żelaznego kanonu najlepszej muzyki czasów wszystkich. I to zupełnie obiektywnie. Ja oczywiście łapię przekaz, że Britten, Dymitr czy Pender to "nędza", i doskonale rozumiem Twój estetyczny punkt widzenia, ale o wiele sprawiedliwiej i bardziej elegancko, będzie jeśli w przyszłości napiszesz. "Moim zdaniem, uważam że, jak tego słucham to...," Nikt wówczas Twojego zdania nie zechce kwestionować.
To samo zresztą tyczy się Brittena. Muszę Ci powiedzieć, że w pierwszym kontakcie z tą muzą (już to pisałem kilka wpisów do góry) gęba mi się krzywiła, bo to jakieś takie archaiczne, wygładzone, tonalne, eklektyczne, bez wyrazu...
Ale potem nagle pojawił się klucz do tej muzy i dziś sięgam po nią regularnie. Od kilku dni wałkuję uroczego Petera Grime'sa, a Les Illuminations a zwłaszcza Serenade for tenor, horn and strings... zabieram do trumny, albo każę grać na pogrzebie ;-) Kocham tą muzę na równi z III aktem Króla Rogera.
Choć z drugiej strony, nie piszemy muzycznych podręczników, ani nie szukamy prawdy absolutnej. Dobra więc... niech Ci będzie "mizerna". I don't fucking care... ;-)
Co do Sznittkego, właśnie trzymam w ręce boksik "The Ten Symphonies" BIS, a muza grzecznie czeka na rozpakowanie (przyszło to razem z Frankiem Martinem i "Peterem Grimes'em"). W następnym rzucie dojdą koncerty fortepianowe, więc rezerwuję dla Alfreda całe mnóstwo zimowego czasu i uwagi.
Zaglądaj i pisz o nowej muzie. Ja jestem max (nomen omen) otwarty i zaciekawiony.
Wpis powyżej to ewidentny dowód mojej pychy i nonszalancji.
Ale spokojnie, pożyjesz jeszcze z 15 lat, nabierzesz dystansu, i może zrozumiesz o co chodzi w muzyce...
Oto cytaty kończące książkę "Britten" Andrzeja Tuchowskiego:
"Nie dbając nigdy o modne brzmienie swych dzieł ani o nowatorstwo środków technicznych, należał Britten do pionierów w zakresie stosowania kontrolowanego aleatoryzmu, wcześnie eksperymentował z taśmą magnetofonową i niekonwencjonalnymi źródłami dźwięku. (...)
Nie sa to jednak sprawy szczególnie istotne - sztuka rządzi się własnymi prawami i nie wydaje się właściwe stosowanie wobec niej kryteriów "odkrycia" czy też "rekordu świata". Takie było stanowisko Brittena, który dość wcześnie przewidział kryzys idei "permanentnej rewolucji" w sztuce""Żywił apolińskie uwielbienie czystego piękna (...) Jego niemal arystokratyczne wyrafinowanie szło jednak w parze z ogromną prostotą i skromnością, a wśród przyjaciół obok Audena, Roztropowicza, Szostakowicza byli również prości rybacy, których pracę darzył wielkim szacunkiem. Nie czuł się bowiem artystycznym "pomazańcem Bożym", przeciwnie - uważał się za zwykłego człowieka, którego praca miała wzbogacić życie innym, uczynić je lepszym, pełniejszym, szczęśliwszym"
Tak jak napisał Dong "może i Tobie się jeszcze odmieni"..., i kiedyś załapiesz, że np. taki Witold Szalonek manifestował własną awangardową bezkompromisowość:
ale i zdarzało mu się pisać - świetną ! - muzykę do słuchania, dla ludzi chcących prosto i zwyczajnie obcować z pięknem.... ("muzykę do słuchania" - jakież to banalne !!! :-)))) )
